Vrijdag 22 juli 2011.

Vandaag vertrekken wij vanuit Kassiopi richting Italie. Een overtocht waar we twee dagen op hebben moeten wachten vanwege de hoge golven en wind. Het is vroeg in de morgen als we de lijnen los gooien, kwart over zeven, en het ziet er goed uit. We moeten een kleine 70 mijlen varen voordat we aankomen in Otranto. We zijn erop voor bereid. Het weer is goed we kunnen zelfs de zeilen gebruiken met de motor een beetje erbij. We gaan met een gemiddelde van 5 mijlen. We passeren de twee eilanden boven Corfu om circa elf uur en koersen af op Otranto wat puur west ligt. Onderweg is het wel een beetje saai want we zien geen medezeilers op het water. Wel zien we een schildpad die ligt te zonnen op het water, maar als we wat dichterbij komen verdwijnt hij of zij. We vervolgen onze koers en tegen de avond zien we Italie opduiken en zowaar we zien Otranto. Om kwart over acht varen we de haven in. We kijken wat rond maar zien geen vrije plek om aan leggen. Ook een Italiaan roept ons dat er geen plekken meer zijn. Echter ik ben eigenwijs en zeg tegen Age maak nog maar een rondje door de haven. Ik zie tegen over het kantoor van de douane een plekje en Age vaart erop af. Er komt een militair of marineman uit het kantoor en zegt we kunnen hier niet liggen, maar het communiceert via de telefoon met zijn meerdere en jawel we krijgen een plekje aan gewezen aan de kade, achter een zeilschip van circa 20 meter. Age meert de Auriga keurig langs de kade, waardoor hij een complimentje krijgt van de schipper. Voldaan verlaten we de Auriga en gaan een hapje eten bij het restaurant om vervolgens vroeg in onze kooi te duiken, want we zijn toch enigszins moe.

Zaterdag 23 juli 2011.

We hebben telefonisch contact met Femke, die al geland is in Brindisi en die ons een beetje verplicht daar naar toe te varen. We overleggen met elkaar en besluiten hierop in te gaan wat wel weer een behoorlijke afstand is, zo'n 38 mijlen. Zo gezegd zo gedaan en we vertrekken om kwart voor een richting Brindisi na betaling van de havengelden. Om circa acht uur in de avond bereiken wij de haven van Brindisi met een beetje regen. Onderweg was er niets te melden. Bij binnenkomst van Brindisi zien we Femke reeds staan en we vragen via de marifoon om een ligplaats die ons dan wordt toegewezen. Moe en voldaan leggen we aan, we hebben toch weer zo'n acht uur gevaren. Na het lichamelijk contact, uiteraard kussend, zoeken we met ons drieën een familietaverne op waar we gezamenlijk het avondeten nuttigen. We keren om circa half elf terug naar de Auriga en zien op het plein voor onze boot een bruiloft in volle gang met live muziek. Wauw dat wordt weer een lange nacht en jawel de muziek ging pas uit om drie uur 's-nachts.

Zondag 24 juli 2011.

We besluiten in Brindisi een rustdag te nemen na drie lange dagen op zee. We gaan met zijn drieën wat wandelen richting de oude stad en nemen voor het pontje nog een biertje. We bezoeken de oude stad en laten Age de bezienswaardigheden zien die we verleden jaar hadden ontdekt. Age is enthousiast over de stad en we besluiten hier een hapje te eten om vervolgens met de bus weer terug naar onze Auriga te gaan. Hier wacht ons weer een verrassing er is weer een feestje met live muziek. Komen we er nooit vanaf. Dus weer voor mij een lange nacht want de andere aanwezigen in de boot hebben oordoppen.

Maandag 25 juli 2011.

We besluiten nog een rustdag te nemen en gaan naar een strandje om wat te zonnen en te zwemmen. We moeten er wel een uurtje voor lopen in de volle zon, maar Age is onze energiebron. Bij de ingang gekomen moeten we twee euro per persoon betalen en we gaan onder een parasol en op de reeds aanwezige bedden liggen. Heerlijk. Echter van korte duur daar komt reeds iemand aan die ons probeert te vertellen dat we deze moeten huren. Dus nog meer Euro's worden voldaan. Het is niet onze dag want de bewolking trekt zich samen en er vallen druppels. Weg van de ligbedden en onder het afdak nemen we maar weer een biertje en een ons onbekend broodje, wat door de beheerder van het winkeltje blijkt te zijn gemaakt. We kunnen niet achterhalen wat de inhoud was maar we hebben geen maagklachten gekregen. Op de terugweg doen we wat inkomen want we gaan eten aan boord.

Dinsdag 26 juli 2011.

We verlaten Brindisi om half elf richting Villanova. Het weer is goed zeilen met de motor een beetje bij om op tijd te zijn want we weten niet of daar plaats is. Om drie uur varen we de haven binnen, die vol ligt met kleine en grote motorboten. Het is niet diep we zien zelfs 1.50 op onze dieptemeter. We kunnen liggen op de kop van een drijvende steiger recht tegen over de open zee. Niet geweldig maar het kan. We worden geholpen met aanleggen en we moeten ons melden om vijf uur op het kantoor. Om vijf uur meld ik me bij het kantoor en daar blijkt dat ik circa 60 euro moet betalen. Ik zie een lijst met prijzen hangen aan de muur en verwijs naar de prijzen. De beheerder zegt, dat geldt niet voor ons, de prijs blijft 60 euro. Ik weiger en zeg we vertrekken. Aldus verlaten we weer de haven en gaan richting Monopoli waar we om acht uur in de avond aankomen. We kunnen langszij liggen aan een andere boot op dezelfde plek als verleden jaar. Wel geen elektra of water maar gratis. We gaan 's-avonds uit eten en nemen een pizza in een historisch gebouw wat omgebouwd is van binnen tot een moor restaurant. Mijn pizza krijg ik niet op maar mijn beiden zeilers genieten dubbel. We gaan voldaan weer naar onze kooi.